اسم تجاری در اصطلاح قانونی

تعريف اسم تجاری در اصطلاح قانونی و حقوقی

اسم تجاری در اصطلاح قانونی

اصولا تعاریف و تعيين مبادی و بیان طبیعت تصرفات و اقدامات، یک عمل حقوقی و قضائی محسوب می گردد. به همین دلیل این امر نیاز به بحث و شرح کافی با استقراء افکار و مبادی و فهم کنه آنها دارد. لذا اگر ما تعریف و یا تحدیدی در مورد طبیعت اسم تجاری در مصوبات قانونی پیدا نمی کنیم، نباید آن را نقص قانونی یا کوتاهی قانونگذار به حساب آوریم.

در قانون تجارت ایران تعریفی از اسم تجاری به عمل نیامده است، لکن آنچه از ماده ۵۷۷ بر می آید این است که از دیدگاه این قانون اسم تجاری اسمی است که صاحب تجارتخانه برای تجارت خانه خود انتخاب می نماید. البته در بند ج ماده ۳۰ قانون جدید ثبت اختراعات، طرحهای صنعتی و علائم تجاری آمده است که : «نام تجارتی يعنی اسم با عنوانی که معرف و مشخص کننده شخص حقیقی و حقوقی باشد.

به نظر می رسد که «نام» به شخص حقیقی و «عنوان» به شخص حقوقی و شرکتهای تجاری بر می گردد. ما بعدا در مورد «عنوان» در شرکت ها مطالبی خواهیم آورد. البته ممکن است که این دو لفظ مترادف بکار برده شوند. مثلا در کشور کویت یا کشور مغرب به جای "اسم تجاری" عبارت "عنوان تجاری در قانون استعمال شده است.

نا گفته نماند که در پیش نویس لایحه اصلاح قانون تجارت ایران (لایحه تجارت ۱۳۸۶) نیز تعریفی از اسم تجاری وجود دارد. در ماده ۱۵ این لایحه آمده است که:

نام تجارتی، اسم با عنوانی است که نمایانگر یا مشخص کننده تاجر باشد..

لكن باید گفت با توجه به همین مقررات موجود قانونگذار ایرانی مقصود از اسم تجاری را تعیین کرده است و آنرا اسمی می داند که هر تاجری، اعم از اینکه شخص حقیقی باشد یا حقوقی، برای تمیز فعالیت تجاری اش اتخاذ می کند. البته لازم است که به وضوح از سایر اسماء تجاری متفاوت باشد و نیز نبایستی از اسامی بیگانه باشد، زیرا مطابق قانون و آیین نامه ممنوعیت استفاده از الفاظ بیگانه، استفاده از الفاظ سایر زبانها به عنوان نام یا علامت تجاری ممنوع است. همچنین اسم تجاری نباید متضمن تعبیری که مخالف نظم عمومی یا موجب گمراهی و تضلیل مردم با ایجاد ایهام در مورد موقعیت یا به حقیقت فعالیت تجاری وی می شود، باشد.